By 28 NİSAN VE 1 MAYIS (4)
Orada revizyonist olabileceğinize inanmak istemiyoruz. Siz ki revizyonist olanları hemen hemen aforoz eder, haddini bildirirdiniz, “TKP’ye özgürlük” diye kampanya bile açmıştık. “Komünist partisi kurulmazsa tam demokrasi olmaz, demiş ve buna birçok kimseyi inandırmıştık. 28 Nisan 1960’dan bugüne bir hayli mesafe katetmiştik. 1 Mayıs, TKP’nin özgürlük bayramı olmalı. “1 MAYIS” lara doğru her yıl çıngar çıkartan bizdik. Milliyetçiler, muhafazakarlar, yükseltti mi, onları zinde güçlere jurnal eden de bizdik. Keskin kalemşörlerimiz yazar-çizer yandaşlarımız derhal saldırıya geçer ve çığlık çığlığa “faşizmin ayak sesleri” teranesini koro halinde yayarlardı. Kamuoyunun bir kesimini yarım aydınları, çeyrek aydınları, üniversitelerin bir kesimini şartlandırmakta üstümüze yoktu.
Çünkü “ilericilik” bizim tekelimizdeydi. “Devrim” zaten bizim işimizdi. Öyle ki Atatürkçüyüz diyenler de artık “devrim” kelimesini telaffuz etmiyor, “inkılap” diyorlardı. Hatta biz, 12 Eylül’e kadar Atatürkçülüğü dahi kimselere bırakmıyorduk. 12 Eylül’den sonra işin rengi biraz değişti, foyamız meydana çıktı. Evrensellik ve ümanizma gibi kavramları da bir güzel kullanıyorduk. Kimse de sormuyordu ki: “Kan dökücüler, işçi ve memur maaşlarını gasbeden hırsızlar, banka soyanlar, hiç evrensel veya ümanist olabilir mi” diye..
Yine hiç kimsenin aklına gelmiyordu ki: “Bir kimse hem Marksist-Leninist, hem de Atatürkçü nasıl olabilirdi?” Marksist-Leninist devrimcilikle Atatürk devrimciliği arasında hiçbir benzerlik yoktu. Aralarında karlı dağlar vardı.
Arada karlı dağlar vardı ama, Atatürkçülüğe öyle bir sahip çıkışımız vardı ki: küçük bir fırsatta veya düzmece senaryolarımızda milliyetçileri, muhafazakarları, dindarları zinde güçler gözünde ırkçı, şoven, gerici ve Atatürk düşmanları olarak göstermeyi rahatça beceriyorduk.
10 MAYIS – SESİMİZ GAZETESİ
