By DEMOKRASİMİZ NEREYE KOŞUYOR? (7)
Hani ya 27 Mayıs 1980 Anayasası, dünyanın en en ideal, en demokratik Anayasası’ydı. Ne oldu sonunda? Hem bu anayasayı, hem de bunun bayramını kaldırıverdik. Adına Hürriyet ve Anayasa Bayramı denilen ve her 27 Mayıs günü zoraki kuru bir merasimle kutlanan bayram. Zorla güzellik olmuyordu. Güya yaraları sarmıştık. 27 Mayıs Bayramı’nı kaldırmakla. Bayram olamamış bir bayram, işte böyle bir fiskeyle kaldırılmıştı orta yerden. Böyle yapmakla bir tür günah mı çıkartmıştık? Yoksa “En büyük cunta bizim cunta, başka büyük yok!” demeye mi getirmiştik?
İlk başta 1946’lı, 1950’li yıllarda demokrat olmasak bile “demir-kırat” olabilmiştik. On yılda bir de meclisleri feshedip kapısına kilit asmıştık. Milletvekillerinin, senatörlerin gıkı çıkmadı! Millet dersen çıt yok. Ilımlı, çalımlı, ilerici – gerici, sağcı- solcu veyahut totocu aydın geçinenlerimiz… Ahkamcılar, akşamcılar, fetvacılar… Hemen hemen herkes, kendi başının çaresine bakmakla meşgul. Veyahut yeni devre uyum sağlamakla…
Peki ama neden böyle oluyor? Bunun nedeni bilmece değildir. Bir şeyin sadece lafını edip, yaşamayınca, inanmayınca onu savunamazsınız. Demokrasiyle, hürriyetlerle bireyin ve toplumun ilişkisi de böyledir işte. “Demokrasi” bir hayat tarzı olarak benimsenip yaşanmıyorsa olayı sadece tirübünden seyretmekle yetinilmekteyse kafası kızan hakem düdüğünü öttürdüğü gibi oyunu durduruverir.
Demokraside seyir yoktur. Katılımcılık vardır. Katılımcılığı her alanda becerebilseydik. Basın-Yayın ve tüm demokratik kurumların içlerine girebilseydik, düdük öttürme sevdasına da kimse kapılamazdı. Tabandan gelen ve yerinden yönetimle beslenen bir demokrasi geleneğinin olmadığı, yerde tepeden inmeci kurallar egemen olur. Adına “mevzuat hazretleri” denilen bir devin önünde vatandaşın eli-kolu bağlanır, dizlerinin bağı çözülür.
22 MART – SESİMİZ GAZETESİ
