By İTFAİYEMİZ (1)
13 ŞUBAT 1997 tarihinde İSTANBUL- TUZLA Tersanesi’nde çıkan tanker yangını, uzun süre hafızalardan silinmeyecek izler bıraktı. Yangınla ilgili haberler ve görüntüler, günlerce gazetelerin birinci sayfalarından ve TV ekranlarından düşmedi.
Tuzla Tersanesi faciasına “tedbirsiz “ ve “yetersiz” yakalanmıştık. Fatura çok ağırdı. Türkiye’nin en büyük petrol tankeri göz göre göre yanıyordu. Bundan daha vahim olanı da, büyük bir özveriyle geminin üzerine çıkarak yangına müdahale eden İTFAİYECİLER’in de adeta çıra gibi yanışlarıydı.
Ve cevap bekleyen bazı sorunlar çıkmıştı ortaya. Tersanede neden hiç bir söndürücü gemi yoktu? Kara İtfaiyesi ne sebeple denizdeki tanker yangınında kullanıldı? Yetersiz donanımlı itfaiyeciler neden tankere çıkarıldı? Tankerde çalıştırılan işçilere bu tip bir tehlike konusunda neden bilgi verilmedi? Ve daha başka sorular..
Farzedin ki, itfaiye ekiplerinin gemiye çıkması gerekliydi; başka çare yoktu. Deniz itfaiyesi olmayınca iş kara itfaiyesine düşüyordu. Petrol tankerlerinin de hergün transit geçtiği, çok yoğun deniz trafiğinin olduğu İstanbul Boğazı’nda ve yanı başındaki tersanelerde Deniz İtfaiyesi nasıl bulunmazdı, hayret doğrusu! Bu soruyu bir kalem geçip başa dönersek, kara itfaiyesini gemiye çıkarmaya mecbur kalındıydı diyelim. Öyle korkunç bir yangına, donanımsız ve eğitimsiz itfaiye ekiplerinin sürülmesini nasıl izah edeceğiz?
Araba devrilince yol gösteren çok olurmuş. Bizimkisi öyle ahkâm kesmek değil. Hiç olmazsa can kaybı yok diye teselli duyulurken, hayati tehlikeyi bir türlü atlatamayan Bakırköy İtfaiye Grup Amiri Celil Dağ ile İtfaiye Eri İbrahim Kolay’ın olaydan 9 gün sonra ölümleri o tek teselliyi de yok etmişti. Avunmak beyhudedir. Neticede en ağır faturayı itfaiyeciler ve onların aileleri ödemiştir.
Vel’hasıl tanker yangını alınacak derslerle doludur. Biz de buradan yola çıkıp sözü TOKAT İTFAİYESİ’ne getirmek istiyoruz.
Konumuza yarın devam etmek üzere hoşça kalın…
28 ŞUBAT – TOKAT GAZETESİ
