By BİR KADININ İSYANI (2)
Dünya Kadınlar Gününde, Beyoğlu’nun bir kaldırımında durup “Bizim yaşama hakkımız yok mu?” diyen yalnız ve çaresiz bir kadının sesi dalga dalga dört bir yanda yankılandı.
Bu ses yalnızca, çeşitli ‘kutlama’ ya da ‘anma’ günlerini taşlı, sopalı ve de kanlı gösterilere dönüştüren azgın topluluklara yönelmiş bir tepki olmakla kalmayıp, haksızlığa uğrayan tüm kadınların, sade vatandaşın, iyi yurttaşın da sesi olmuştu.
Haksızlığa uğrayan, şiddet gören, cinsel saldırıya maruz kalan kadınlar… Sevgisine ambargo konan, ‘bizde töre ve gelenek böyledir’ denip cezalandırılan kadınlar…
Hani geçenlerde, ‘Ailesi tarafından istemediği bir adamla zorla evlendirildiği için dayanamayıp sevdiği gençle kaçan gencecik bir kadın, aile büyüklerinin kararıyla boğazı sıkılıp Fırat nehrine atılmadı mı?
Daha üç gün önce, nişanlı bir genç kız, ‘hamile kalmış’ diye babası, ağabeyi ve amcası tarafından bıçaklanıp traktörden aşağı atılarak öldürülmedi mi?.
Daha bunlar gibi, her gün onlarca, belki yüzlerce olay… Efendim neymiş? Gelenekmiş!.. Ne imiş? “Töre” imiş… Haksızlığın, işkencenin, zulmün, cinayetin geleneği ve töresi olur mu? Bu tür olayların ahlak ve namus korumakla filan bir ilgisi yok!. Bunlar düpedüz cinayet, vahşet ve kör cehalettir.
Efendim, bunlar sadece bizim ülkede değil, dünyanın başka yerlerinde de oluyor. Dünyanın her yerinde zulüm gören, dayak atılan, cinsel şiddete uğrayan, fuhşa zorlanan kadınlar var. Oralarda bu kötülükler var diye bizim ülkede olanları görmezlikten mi gelelim? Gelenek ve töre diye yutturulan bir takım zalim adetleri doğal mı karşılayalım?.
Olmaz öyle şey!. Artık, bu ülkede baskı ve tahakküm altındaki tüm kadınlar, anarşi ve terörden yılgın ve bezgin tüm insanlar, kavga ve gürültüden usanmış tüm iyi vatandaşlar, huzurlu ve barışçıl bir ortamda büyümek isteyen tüm çocuklar hep birlikte haykırıyor:
“Yaşamak istiyoruz”
Hoşça kalın….
11 MART – TOKAT GAZETESİ
