By TEHLİKELİ KAVŞAKTAKİ TRAFİK (1)
Bitmeyen çilemiz: TRAFİK. Aslında trafik, çağımızın, modern hayatın doğal bir sonucudur. TRAFİK’in varlığı normaldir; trafik elbette olacaktır. Bundaki anormallik ise trafik’in bir çile, hatta bir bela halini almasıdır
Şu son 9 günlük Bayram tatilinin acı bilançosu önümüzde: 190 ölü, 380 yaralı. Bunca vatandaşımız Kurban bayramının trafik kurbanlarıdır, ama bizim trafik canavarımız kurbana doymuyor ki…
Dilimize pelesenk ettiğimiz bir hayali canavar gitgide daha da azmanlaşıyor, adeta toplu katliam yapıyor. Bizler de yazıda söylene sanki bir masal canavarı gibi algıladığımız hayalet edebiyatının etkisinde kalıyor olmalıyız ki -bana mısın- demiyoruz.
Böylesine bir -bana mısın dememe- tavrı, acaba 45 – 50 yıldır trafik meselesinde akıl, bilim ve mantık dışı uygulamalarla gelinen noktada kaçınılmaz mı oluyordu? Ülkemiz ortamında yadsınamaz bir gerçek şudur: Ulaşımın alt yapısı sorumluluk bilinci ve siyaseten önceliklerin tesbiti, yetersiz ve sağlıksız olunca vardığımız veya varacağımız yer “tehlikeli kavşak”tır. O kavşaktan sağlıklı bir trafik çıkmazdı.
Nitekim çıkmıyor ve o kavşak sürekli acı, gözyaşı ve ızdırap üretiyor. Sömürgeci dış politikanın 1950’li yıllarda beraber iç siyasette işbirliği bulmasıyla demiryolları gelişim programı rafa kaldırılıyor, başlangıçta iyi gözükse de giderek çağa ayak uyduramayan karayollarına sel gibi doluşan kamyon, tanker, otobüs ve otomobil filolarıyla övünüyorduk.
Denizyollarımız da, tıpkı demiryolları gibi ihmale uğrayıp gelişmesinde sekte vuruluyordu. Ülkemizde nehir gibi sulardan ulaşım zaten yoktu. Havayollarımız ise nispeten gelişmekle beraber en pahalı bir ulaşım sektörüydü ve bizim ekonomi de yaygınlaşma açısından henüz bunu kaldıramıyordu.
Meseleyi biraz derinlemesine analiz ettiğimizde görürüz ki, ulaşımdaki öncelik tercihi bizim dışımızda saptanarak hızlı kalkınma söylemine yanıltıcı destekleri verilmiş, böylece Türkiye uluslararası dev şirketlerin güdümünde.
17 NİSAN – TOKAT GAZETESİ
