By KISSADAN HİSSELER
İhtiyar bir adam, bir kahvehanede (“Cafe”de değil!) tek başına oturuyorken yanına bir genç gelip “Merhaba Dede! beni tanıdın mı?” demiş. İhtiyar adam “Yoo, tanıyamadım” deyince Genç: “Nasıl olur, ben, senin torunun filanım, beş yaşından beri seni arıyorum, nihayet sana kavuştum Dede, gel şu yandaki lokantada beraber yemek yeyip hasret giderelim” diyerek Dede’yi lokantaya götürmüş.
Dede-torun yiyip içmişler, sohbet etmişler. Torun bir ara “Ben lavaboda ellerimi yıkayıp geleyim, sen beni bekle Dede” deyip ayrılmış. İhtiyar, bekleyip durmuş sözde torunu. Nihayet garson hesabı getirmiş: zavallı ihtiyar: “hesabı torunum ödeyecekti” dediyse de, sonunda kuzu kuzu ödemiş hesabı…
Gülmeyin!…sanki bizim durumumuz şu olaydakinden çok mu farklı? Birçoğumuz hikayedeki dede rolünü, bir kısım kapkaççı da torun rolünü oynamıyor muyuz?
“Kirli siyaset-Temiz siyaset” sloganıyla yola çıkıp “Kirli toplum-Temiz toplum” çağrısıyla sonuçta faturayı vatandaşa kesen politikacılara ithaf olunur.”
Gariban bir vatandaş iş bulmak ümidiyle bir şehre gelmiş. Şurası burası derken bir lokantanın camındaki ilan dikkatini çekmiş. İlanda şöyle yazıyormuş: “Bu lokantada yiyip içiniz, hesabı torununuz ödesin.” Bizim gariban vatandaşın karnı aç, cepte metelik yok. Hemen dalmış içeri. Bir güzel karnını doyurmuş. Tam kalkıp gitmek üzereyken, garson hesap pusulasını burnuna dayamış. Vatandaş itiraz etmiş; “Yaptığınız ilana göre, hesabı torunum ödemeyecek miydi?” Garson: “Doğru yediğiniz yemeğin hesabını ilerde torununuz ödeyecek. Şimdi getirdiğim hesap, sizin dedenizin hesabı, siz onu ödeyeceksiniz!” demiş.
Vallahi alın bizden de o kadar. Hani biz de burnumuza dayatılan birçok faturaları ödeyip durmaktayız. Hatta doğuştan borçlu gelmişiz şu dünyaya. Hani düşünüyoruz da dedemiz değil borçlu olmak, belki de alacaklı gittiydi. Bir alicengiz oyunudur dönüyor vesselam…
25 ARALIK – TOKAT GAZETESİ
