By OLAĞANÜSTÜ BİR OYUN VE OLAĞANÜSTÜ GÜNLER (1)
Mutluluk bir yaz yağmuru gibi kısa sürdü. Gözbayıcılık, ipnotizma, manyetizmayla karışık illüstrasyon oyunlarına bir an gelip “Perde!” denmesi beklenmeliydi. Aslında oyun, seyircinin yıllar yılı alışageldiği bir seyir gösteriyordu. Sahnede amatörce bir heyecan yoktu; bil’akis 20 – 30 yıllık profesyonel oyuncular rol kesiyordu.
Fazilet mücadelesi sınavlarından çaka çaka sabıkalı olmuş aktörlerin, soyundukları iyi insan rollerinde iğreti kalacakları daha başından belliydi. Belliydi ama ah o umut çiçeği yok mu? Gariban yığınlarının yegane lüksü umut çiçeği… Açtı, açacaktı. Sanki gökten bereket yağacaktı…
“Az kaldı, hayatın değişecek, her derdin, sıkıntın bitti bitecek” diye diye avutulan garibanlar, şimdileyin garip garip sahne ışıklarına bakıyordu. Ne olduğunu da pek anladığı yoktu aslında. “Benim peşime takıl, ahiretini kurtar!” demeye getirenlerin aslında “Bu dünyada benden bir şey bekleme, ben kendi dünyalığımı yaparım”dan başkaca bir marifetleri olamayacağını kestiremeyip, mutlu mutlu çekirdeklerini çıtlatarak, hala sahnedeki sirk canbazlarını seyretmek, doğrusu ya olağanüstü bir saflıktı.
Garibanlar topluluğu saftı, çaresizdi ama şu sirk canbazları hiç olmazsa çeşitli numaralarla onları eğlendiriyor, yarınki dertlerini unutturuyorlardı. Böylece geçinip gidiyorduk. Bize önceleri “2 anahtar” vaadedilmiş, bununla bir süre avunmuş, sonra da “adil düzen” ninnisi ile ne güzel uyumuştuk. Uyumuştuk ama, uyandığımızda kendimizi kurtarılmış insanlar olarak mutlu bir ülkede bulacaktık. Onlar bizi muhakkak kurtaracaktı. Herşey, ama her şey bizi kurtarmaya göre ayarlanmıştı.
Bu ülke ve bu ülkenin insanları olarak onlara çok şey borçluyduk. Onların hakkı öyle kolay kolay ödenmezdi.
Ödenir miydi, ödenmez miydi; yarın anlarız..
Hoşça kalın…
14 HAZİRAN – TOKAT GAZETESİ
