By TARİH’TEN ALINACAK DERS
15.yüzyıl sonlarına doğru İspanya’da yaşayan Yahudiler zor durumdadır. Katolik kilisesi ve Krallık, Yahudileri ya Hristiyan olmaya, ya da İspanya’yı terk etmeye” zorlamaktadır.
Osmanlı ülkesinde ise çeşitli din mezheplere mensup topluluklar din ve vicdan özgürlüğüne sahip bir halde yaşamaktadırlar. Zamanın padişahı Sultan 2. Beyazıt Han’dır. Beyazıt Han, İspanya Kralı’na bir elçiyle mektup gönderir. Mektupta “Onlara zulmetmeyin!” ricası yer almaktadır.
İspanya Kralı, gönderdiği cevapta; “Öyleyse, onları al sen bak” demektir. Neticede bilindiği üzere, İspanya Yahudileri, Osmanlı’nın gönderdiği gemilere binip İstanbul’a geldiler. Onları padişah bizzat karşıladı. Ve onlar Osmanlı tebaası oldular. Hür bir şeklide yaşadılar.
Sultan 2. Beyazıt’tan sonra oğlu Yavuz Lakabıyla ünlü Selim padişah oldu. Yavuz Sultan Selim, Mısır seferinden sonra Halife unvanını almış, İstanbul’a dönüşünde Yahudileri biraz zorlamıştır. “Artık siz de müslüman olun!” gibilerinden. Bu durumdan zamanın Şehüslislam’ı rahatsız olmuştur.
Şeyhülislam, bir Cuma namazında imamete geçerek Cuma’nın farzını kıldırmaya başlar. Fatiha süresini okuduğunda “Elhamdülillahi Rabbil alemin” yerine “Elhamdülillahi Rabbil müslimin” der. Böyle deyince, hemen arka saftakiler, yüksek sesle “Rabbil alemin” diyerek imam’ın doğru okumasını ihtar ederler.
Yavuz Sultan Selim Han da Cami’dedir. Şeyhülislam, fatihaya baştan başlar ve yine “Rabbil müslimin” der cemaat ise “Rabbil alemin” diyerek düzeltir. Tekrar “Rabbil müslimin” ve cemaatten “Rabbil âlemin”. “Rabbil müslimin”; “Rabbil âlemin”. diye dördüncü tekrarın akabinde tek ve tok bir ses duyulur: “Rabbil âlemin” diyen sesin sahibi Yavuz Selim’dir. Çünkü, atılan taşı anlamıştır. Şeyhülislamla rahatlar ve artık normal okur.
İşte Tarih’ten bir yaprak..
Bu yapraktan bugün için alınacak dersleri çıkartmak da bizlere düşüyor.
Hoşça kalın..
20 EYLÜL – TOKAT GAZETESİ
